carlos do carmo

Carlos do Carmo geboren te Lissabon, is de zoon van Lucilia do Carmo (één van de grootste vrouwelijke Fado zangeressen van de 20ste eeuw) en Alfredo de Almeida (een uitgever die later het hotel wereldje instapte). Sommige zeggen dat Carlos do Carmo opgegroeid is in een artistieke omgeving. Zijn ouderlijk huis, in de oude buurt van Bairro Alto, was een ontmoetingsplaats voor belangrijke personen uit de artistieke scene van Lissabon. In 1963 begon Carlos aan wat later één van de meest succesvolle carriers als Portugees artiest bleek te zijn. Dit was mede dankzij het risico dat hij nam door de competitie aan te gaan in een wereldje waar de vrouwelijke zangeressen aan de top stonden. Maar dat niet alleen, ook durfde hij nieuwe elementen aan Fado toe te voegen, zoals een dubbele bas en orkest elementen. Ook voegde hij teksten van de hedendaagse getalenteerde Portugese schrijvers en dichters toe aan zijn repertoire.

Zijn carrière bestaat uit vele successen. Meerdere albums van Carlos zijn goud en zelfs platina geworden. “Un Homem no País” was de eerste CD uitgebracht door een Portugese artiest.
Je kunt Carlos naam niet scheiden van de meest populaire en ‘echte’ Portugese waarden. Zijn stem is vol van nostalgie en eenzaamheid, maar ook vol van liefde, hoop voor de toekomst of het geluk dat je voelt tijdens de straatfeesten in eer van Santo António.

Carlos do Carmo is geliefd bij is publiek niet alleen omdat hij een zeer getalenteerde zanger is, maar ook omdat hij iemand is die zich bezig houdt met sociale problemen, hij een man is die oprecht geïnteresseerd is muziek uit zijn thuisland maar is zich bewust van de wereld om zich hem.

Carlos do Carmo was born in Lisbon, is the son of Lucilia do Carmo (one of the greatest female fado singers of the 20th century) and Alfredo de Almeida (a publisher). Some say that Carlos do Carmo has grown up in an artistic environment. His ancestral home, in the old neighborhood of Bairro Alto, was an important meeting place for people from the artistic scene in Lisbon. In 1963 Carlos  became at what one of the most successful carriers as a Portuguese artist proved to be. This was partly due to the risk he took by the league to enter into a world where female singers were at the top. Not only that, he even dared Fado new elements to add, like a double bass and orchestral elements. He also added talented Portuguese texts of contemporary writers and poets to his repertoire.
His career consists of many successes. Several albums of Carlos, gold and even platinum. "Un País Homem no" was the first CD released by a Portuguese artist.
You can not separate the name of Carlos's most popular and "real" Portuguese values. His voice is full of nostalgia and loneliness, but also full of love, hope for the future and the happiness you feel during the street parties in honor of Santo António.
Carlos do Carmo is loved by audiences not only because he is a very talented singer, but also because he is someone who deals with social problems, he is a man who is sincerely interested music from his homeland but is aware of the world around him.

Carlos do Carmo 45 Anos de Carreira - Fado de Saudade

amalia rodrigues

Amália da Piedade Rebordão Rodrigues (Lissabon, 23 juli (er is twijfel over exacte datum) 1920) – aldaar, 6 oktober 1999) was een Portugees fado-zangeres. Ze wordt algemeen beschouwd als de belangrijkste en meest invloedrijke fado-zangeres in de geschiedenis.
Amália Rodrigues werd geboren in Lissabon. Vervolgens voldoet ze aan het klassieke verhaal van het arme volksmeisje, het fruitventstertje, dat voor een paar stuivers zingt in de kroegen aan de haven, wordt ontdekt en uitgroeit tot een wereldster. Ze groeide op in bittere armoede. Reeds als jong meisje moest ze werken. Ze verkocht bloemen op straat en deed de was voor mensen uit de chique buurten van de stad. Amalia begon te zingen op straat. In juli 1939 trad ze voor het eerst officieel op. Haar pessimistische aard sluit zeer goed aan bij de melancholie van de fado. Rodrigues wordt wel gezien als de verpersoonlijking van de Portugese volksaard.
In de jaren vijftig begon ze internationaal door te breken. De luisteraars werden vooral gegrepen door de angstaanjagende intensiteit van haar voordracht, zoals ook Edith Piaf en Billie Holiday gevoelens wisten los te maken. In de jaren zestig verrichtte ze haar grootste artistieke daden. Ze begon samen te werken met de beste dichters en componisten van haar land. Amalia wekte ook de oudere Portugese poëzie tot leven, door van vrijwel alle grote dichters, zoals Camões, teksten te zingen.
Amalia stond bekend als de 'koningin van de fado'. Zij was van grote invloed op de bekendheid die fado elders in de wereld kreeg. Al snel werd ze Portugals favoriete exportproduct op cultuurgebied. Ze vierde triomfen in Spanje, Brazilië, de Verenigde Staten en Latijns-Amerika. Een van de bekendste liederen van haar is Uma Casa Portuguesa.
Na 1974, na de Anjerrevolutie, kwam ze onder vuur te liggen wegens vermeende banden met het regime van Salazar. Geleidelijk wist ze deze beschuldigingen achter zich te laten. Ze trad op tot ze in de zeventig was en gedwongen door hartproblemen moest stoppen. Eind jaren tachtig trok ze zich terug.
Ze overleed thuis in haar huis aan de Rua de São Bento in Lissabon. Het huis is nu een museum. Bij haar dood werden drie dagen van nationale rouw afgekondigd. Haar stoffelijke overblijfselen zijn bijgezet in het Panteão Nacional (Nationale Pantheon) te Lissabon

Amália da Piedade Rodrigues, GCSE, GCIH, (July 23, 1920 – October 6, 1999), also known as Amália Rodrigues (Portuguese pronunciation: [ɐˈmaliɐ ʁuˈdɾiɡɨʃ]) was a Portuguese singer and actress. Despite official documents which give her date of birth as July 23, Rodrigues always said her birthday was July 1, 1920.^[1] She was born in Lisbon, in the rua Martim Vaz (Martim Vaz Street), neighborhood of Pena. Her father was a trumpet player and cobbler from Fundão who returned there when Amália was just over a year old, leaving her to live in Lisbon with her maternal grandmother in a deeply Catholic environment until she was 14, when her parents returned to the capital and she moved back in with them.
She was known as the "Rainha do Fado" ("Queen of Fado") and was most influential in popularizing the fado worldwide. In fact, she was one of the most important figures in the genre’s development, and enjoyed a 40-year recording and stage career. Rodrigues' performances and choice of repertoire pushed fado’s boundaries and helped redefine it and reconfigure it for her and subsequent generations. In effect, Rodrigues wrote the rulebook on what fado could be and on how a female fadista — or fado singer — should perform it, to the extent that she remains an unsurpassable model and an unending source of repertoire for all those who came afterwards. Rodrigues enjoyed an extensive international career between the 1950s and the 1970s, although in an era where such efforts were not as easily quantified as today. Other well-known international fado artists such as Madredeus, Dulce Pontes and Mariza have come close, however.

Amália Rodrigues- Lisboa Antiga

uma casa portuguesa amalia rodrigues

Amália Rodrigues - Gaivota (1970)

Amália Rodrigues - Povo Que Lavas No Rio (60's)

22-Amália Rodrigues,"Nem as paredes confesso".

Amina Alaoui

Zangeres Amina Alaoui (1964) wordt geboren in Fez (Marokko) waar ze ook opgroeide. Als kind hoorde ze de Arab-Andalusische muziek, meegenomen door de Moslims die zich vestigden in de Maghreb, eind 15de eeuw. Spanje werd etnisch ‘gezuiverd’ en de Joden en Moslims vluchtten naar Noord-Afrika en landen rond de Middellandse Zee.
Amina zingt in de Gharnati-stijl die ontstond in Granada, eind 15de eeuw. De Christenen heroverden het Iberische eiland na zeven eeuwen bezetting en de Moslims trokken zich terug in Granada. Uiteindelijk vestigden deze Morisco’s zich in Noord Afrika. (Morisco’s: Moslims die in het Spanje van na 1492 zich tot het Christendom moesten bekeren en constant in de gaten werden gehouden of ze wel ‘goed’ leefden volgens de Christelijke tradities). In Noord-Afrika werd deze Gharnati stijl mondeling overgeleverd en begin 20ste eeuw op papier gezet door Nathan Yafil, die er een twintig-delen-dik boekwerk aan wijdde. Dat zorgde voor een interesse en opleving in de jaren ‘20.


Singer Amina Alaoui (1964) was born in Fez (Morocco) where she grew up. As a child she heard the Arab-Andalusian music, brought by the Muslims who settled in the Maghreb, late 15th century. Spain ethnically "cleansed" and Jews and Muslims fled to North Africa and countries bordering the Mediterranean Sea.

Gharnati Amina sings in the style that emerged in Granada, late 15th century. The Iberian Christians recaptured the island after seven centuries of occupation and the Muslims retreated to Granada. Finally settled the Morisco's in North Africa. (Morisco's: Muslims in Spain in 1492 after converting to Christianity and had been kept constantly in mind whether they are "good" lived by the Christian tradition). In North Africa, this style Gharnati orally and early 20th centuries put on paper by Nathan Yafil, who twenty-one-thick sections devoted to book. This caused an interest and revival in the '20s.

Amina Alaoui يا عاذلي بالله

radio tarifa

Radio Tarifa is een Spaanse muziekgroep die een gans eigen stijl hebben. Zij spelen een mengeling van flamenco, jazz, wereldmuziek met sterke Arabische invloeden.

Hun muziek is een fusie van muziek en stijlen die ritmes bevatten uit de arabisch-andalusische stijl, de flamenco en muziek vanuit de beide oevers van de Middellandse Zee en er worden Middeleeuwse instrumenten gebruikt. Ook duiken er Caraïbische elementen op in hun muziek

Radio Tarifa Oye China

Radio Tarifa El Quinto

Radio Tarifa "La Tarara"

Mostar sevdah reunion

Throughout, the musicianship of the group’s veteran performers is impeccable - wonderfully fluent, sinuous and brimming with passion. While the overall feeling may be melancholy, it's a beautiful kind of sadness that leaves the listener inspired rather than depressed. This reviewer is not the first to label Mostar Sevdah Reunion as the Balkans' answer to Buena Vista Social Club, but lazy journalism or not, the comparison is apposite and well earned.”

Traditional Azerbaijan Music - Rahab Rengi by Kaman

Mostar Sevdah Reunion - Grana od bora

Maryam Chemirani - Chabi Majnoun

Battements au coeur de l'orient - Chemirani

De oudste zoon van de befaamde Chemirani familie, heeft Keyvan ook uitgegroeid tot de woordvoerder van deze Iraanse slagwerkers verbannen in het zuiden van Frankrijk. De loop der jaren, onderscheidde hij zich door te participeren in vergaande uitwisseling met de wil van Titi Robin, Erik Marchand, Françoise Atlan en Carlo Rizzo. Deze "gesprekken" gaf aanleiding tot een album serie genaamd Les Rythmes de la Parole, "Het ritme van meningsuiting", waarbij dialogen tussen muzikale culturen uit Iran, India en Mali. In 2008, Keyvan vrijgegeven Battements Au coeur de l'Orient, of "Beats in de Oosterse Heart", een bruisende uitwisseling met Indiase tabla-speler Anindo Chatterjee

The eldest son of the renowned Chemirani family, Keyvan has also become the spokesman for these Iranian percussionists exiled in the south of France. Over the years, he distinguished himself by participating in far-reaching exchanges with the likes of Titi Robin, Erik Marchand, Françoise Atlan and Carlo Rizzo. These “conversations” gave rise to an album series called Les Rythmes de la Parole, “The rhythm of speech”, involving dialogues between musical cultures from Iran, India and Mali. In 2008, Keyvan released Battements au Coeur de l’Orient, or “Beats in the Oriental Heart”, a dazzling exchange with Indian tabla player Anindo Chatterjee.

octobre francis cabrel

francis cabrel - samedi soir sur la terre

1. La Corrida
2. Assis Sur Le Rebord Du Monde
3. La Cabane Du Pecheur
4. Samedi Soir Sur La Terre
5. Je T'aimais, Je T'aime, Je T'aimerai
6. Les Vidanges Du Diable
7. L'abre Va Tomber
8. Octobre
9. Le Noceur
10. Tot Ou Tard S'en Aller
Francis Cabrel zingt al sinds halverwege de jaren '70 en veel mooie nummers zijn er van zijn hand gekomen. Toch bleef de in francophone gebieden zeer gewaardeerde zanger wat steken: hij ging zich herhalen en muzikale progressie zat er blijkbaar niet in, mogelijk ook tengevolge van de drukte horende bij zijn burgermeesterschap van een stadje in de pays d'oc. Maar wat een terugkomst! En een heel nieuw geluid, voller, letterlijk, met gebruik van zijn grote verzameling gitaren maar ook met gebruik van uitstekende musici.Zet de cd op, luister naar het eerste nummer en bedenk dat dit niveau de hele plaat doorgaat! Dit is zelfs te genieten voor mensen die geen frans spreken.

Francis Cabrel has been singing since the mid 70s and there are many beautiful songs come from his hand. Still in the francophone areas acclaimed singer as stabbing, he began to repeat musical progression and apparently there was not, possibly because of the crowds associated with his mayor of a town in the Pays d'oc. But what a return! And a whole new sound, fuller, literally, using its large collection of guitars, but also excellent musici.Zet using the CD, listen to the song first and remember that this level throughout the album continues! This is even enjoyment for people who do not speak French