Nothing But The Blues - Part 2 Martin Scorsese Eric Clapton

martin scorsese presents "THE BLUES" a musical journey

The Blues, exclusief  geproduceerd door Martin Scorsese, bestaat uit zeven speelfilms die de essentie van de blues tijdens het verkennen van hoe deze vorm van kunst , de muziek en mensen beïnvloed hebben over de hele wereld.

De serie begint met een reis ,van Afrika naar de Mississippi Delta, waar de muziek groeide uit slaven 'veld gezang, werk liederen en spirituals, vervolgens reist men van de Mississippi naar The Juke Joints, houseparty's en opnamestudio's van Memphis naar  Chicago, en culmineert met een emotionele omhelzing van deze Afro-Amerikaanse creatie door muzikanten en mensen over de hele wereld.

"De blues is tegelijk Amerikaanse en wereldse, 'zei Martin Scorsese, die werken aan het project, begon zes jaar geleden. 'Het is een vorm van vertellen, dat  zo universeel is , dat  heeft mensen buiten onze grenzen geïnspireerd en blijft de  muziek invloed hebben , hier en in het  buitenland. We zijn hoopvol dat de serie 'Year Of The Blues' nieuw publiek over de hele wereld, deze muziek zal  introduceren en ook te inspireren zegt scorsese.....Of ze rock of hip hop wilt, beter inzicht hebben  in de strijdt en de genie die de geboorte gaf aan wat we vandaag naar luisteren.

'Ons doel was nooit om een  definitieve werk te maken van de blues,'heeft  Scorsese toegevoegd. 'Het was vanaf het begin, om zeer persoonlijke reden om  impressionistische films te maken,  gezien door de ogen van de meest creatieve regisseurs ,met een passie voor deze muziek '

De Blues is het hoogtepunt van een grote ambitie voor Scorsese, naar de muziek die hij liefheeft, eer om haar erfenis te bewaren en om nauw samen te werken met getalenteerde speelfilm bestuurders verenigd in hun verlangen om deze kunst te vieren.

Ga achter de schermen voor meer informatie over The Blues, met film samenvattingen, directeur bios en cijferlijsten, videoclips, muzikant bios, en een discografie voor elke film

The Blues, executive produced by Martin Scorsese, consists of seven feature-length films that capture the essence of the blues while exploring how this art form so deeply influenced music and people the world over.
The series begins with the journey from Africa to the Mississippi Delta, where the music grew from slaves' field hollers, work songs and spirituals, then travels up the Mississippi River to the juke joints, house parties and recording studios of Memphis and Chicago, and culminates with the emotional embrace of this African-American creation by musicians and people throughout the world.
'The blues is at once American and worldly,' said Martin Scorsese, who began work on the project six years ago. 'It's a form of storytelling that is so universal that it has inspired people beyond our borders and continues to influence music here and abroad. We're hopeful that the series and 'Year Of The Blues'will introduce new audiences worldwide to this music and also inspire kids, whether they like rock or hip hop, to better understand the struggles and genius that gave birth to what they listen to today.'
'Our goal never was to produce the definitive work on the blues,' Scorsese added. 'It was, from the start, to create highly personal and impressionistic films as seen through the eyes of the most creative directors around with a passion for this music.'
The Blues is the culmination of a great ambition for Scorsese, to honor the music he loves, to preserve its legacy and to work closely with talented feature film directors united in their desire to celebrate this art.
Go behind the scenes for more information on The Blues, with film synopses, director bios and transcripts, video clips, musician bios, and a discography for each film

Atahualpa Yupanqui - Duerme negrito

CAMINO DEL INDIO - ATAHUALPA YUPANQUI

atahualpa yupanqui - lo mejor ....

Yupanqui werd geboren als Héctor Roberto Chavero Haram in Pergamino (provincie Buenos Aires), in de Argentijnse pampa's, op ongeveer 200 kilometer van Buenos Aires. Zijn familie verhuisde naar Tucumán toen hij tien was. Ter ere van twee legendarische Inca-koningen nam hij Atahualpa Yupanqui als artiestennaam, een naam die hijzelf wereldberoemd maakte.
Vroeg in zijn carrière reisde hij rond en in Noordwest-Argentinië en in de altiplano (hoogvlakte in de Andes) waar hij de indiaanse cultuur bestudeerde. Op politiek vlak radicaliseerde hij, en werd lid van de toenmalige communistische partij van Argentinië. In 1931 nam hij deel aan de opstand van de gebroeders Kennedy (Roberto, Mario en Eduardo ) en moest vluchten naar Uruguay. Hij keerde terug in 1934.
In 1935 bezocht Yupanqui voor het eerst Buenos Aires: zijn composities werden populair en hij werd uitgenodigd voor radio-optredens. Kort daarop maakte hij kennis met de pianiste Antonieta Paula Pepin Fitzpatrick (bijnaam "Nenette"), die zijn levensgezellin werd en samen met en voor hem werkte en componeerde onder de artiestennaam "Pablo del Cerro". Samen kregen zij een zoon Roberto.
Wegens zijn lidmaatschap van de communistische partij (tot 1952), werd zijn werk gecensureerd gedurende de regeerperiode van Juan Perón. Hij werd verschillende keren gearresteerd en opgesloten. In 1949 vertrok hij naar Europa, en werd door Édith Piaf uitgenodigd om op te treden in Parijs in juni van hetzelfde jaar. Hij maakte vervolgens een uitgebreide concerttournee in Europa.
In 1952 keerde Yupanqui terug naar Buenos Aires. Hij brak met de communistische partij, waardoor hij meer kansen kreeg voor radio optredens.
De erkenning voor Yupanqui's ethnographisch werk kwam tijdens de 1960s, en nueva canción artiesten zoals Mercedes Sosa en Jorge Cafrune namen zijn composities op en maakten hem populair bij de jonge muzikanten, die hem Don Ata noemden.
Yupanqui woonde afwisselend in Buenos Aires en Cerro Colorado in de provintie Córdoba. In 1963-1964 toerde hij in Colombie, Japan, Marokko, Egypte, Israël, en Italië. In 1967 toerde hij in Spanje en vestigde zich in Parijs. Hij keerde regelmatig terug naar Argentinië, maar deze bezoeken werden zeldzamer nadat de militaire dicatuur van Jorge Videla aan de macht kwam in 1976.
Yupanqui stierf in Nîmes, Frankrijk in 1992 - hij was 84 jaar oud; hij werd begraven op het Cerro Colorado kerkhof

Yupanqui was born as Héctor Roberto Chavero Haram in Pergamino (Buenos Aires province), in the Argentine pampas, about 200 km from Buenos Aires. His family moved to Tucumán when he was ten. In honor of two legendary Incan kings took Atahualpa Yupanqui as artist name, a name he made famous.

Early in his career he traveled around in Northwestern Argentina and in the altiplano (high plateau in the Andes) where he studied Indian culture. On the political front, he radicalized and joined the then Communist Party of Argentina. In 1931 he took part in the uprising of the Kennedy brothers (Roberto, Mario and Eduardo) and had to flee to Uruguay. He returned in 1934.

In 1935, Yupanqui visited Buenos Aires for the first time, his compositions became popular and was invited to radio shows. Shortly after he met the pianist Antonieta Paula Pepin Fitzpatrick (nicknamed "Nenette), who was his partner and together with and worked for him and wrote under the stage name" Pablo del Cerro ". Together they had a son, Roberto.

Because of his membership in the Communist Party (until 1952), his work was censored during the reign of Juan Peron. He was repeatedly arrested and imprisoned. In 1949 he moved to Europe, and Edith Piaf was invited to perform in Paris in June of that year. He then made an extensive concert tour in Europe.

In 1952, Yupanqui returned to Buenos Aires. He broke with the Communist Party, making him more chances, radio appearances.

The recognition of Yupanqui's ethnographical work came during the 1960s, and nueva canción artists like Mercedes Sosa and Jorge Cafrune names are compositions and made him popular with young musicians, who called Ata Thurs.

Yupanqui lived alternately in Buenos Aires and Cerro Colorado in Cordoba province. In 1963-1964 he toured in Colombia, Japan, Morocco, Egypt, Israel, and Italy. In 1967 he toured Spain and settled in Paris. He regularly returned to Argentina, but these visits became rarer after the military dictatorship of Jorge Videla came to power in 1976.

Yupanqui died in Nimes, France in 1992 - he was 84 years old, he was buried in the cemetery Cerro Colorado

LHASA - LA FRONTERA

lhasa - the living road

1. Con Toda Palabra (4:30)
2. La Marée Haute (3:25)
3. Anywhere On This Road (4:36)
4. Abro La Ventana (4:03)
5. J'arrive A La Ville (5:58)
6. La Frontera (3:02)
7. La Confession (3:43)
8. Small Song (2:25)
9. My Name (4:15)
10. Pa' Llegara Tu Lado (4:32)
11. Para El Fin Del Mundo O El Ano Nuevo (4:22)
12. Soon This Space Will Be Too Small (4:47)

'The living road' verschilt in veel opzichten van 'La Llorona', het debuutalbum van Lhasa de Sela en haar vaste begeleider Yves Desrocher. Ze is nu meer ingetogen, introvert, laat de muziek zijn werk doen. Elk lied op dit album is een juweel. De arrangementen zijn tot in de kleinste details uitgewerkt maar blijven fris. De teksten zijn pure poëzie. Was haar eerste album helemaal Spaanstalig, nu wisselt ze Spaans af met Engels en Frans. Dat heeft alles te maken met haar persoonlijkheid en met het feit dat ze woont en werkt in Mexico, de VS, Canada en Frankrijk. Hoe groot de verschillen tussen de verschillende composities ook zijn, het album vormt een geheel. Bij deze muziek vliegen er bij wijze van spreken grote vlinders naar binnen. Muziek die iedere keer dat je luistert weer iets nieuws onthult. Een verademing!

"The living road 'differs in many respects" La llorona ", the debut album by Lhasa de Sela and her regular accompanist Yves Desrochers. She is now more subdued, introverted, let the music do its work. Each song on this album is a gem. The arrangements are worked out in great detail but remain fresh. The lyrics are pure poetry. Was her first album entirely in Spanish, she now alternates Spanish with English and French. It has everything to do with her personality and the fact that she lives and works in Mexico, the USA, Canada and France. How big the differences between the various compositions are, the album is a whole. This music fly so to speak inside large butterflies. Music that every time you listen reveals something new. A relief!