Yasmin Levy "Adio Kerida"

yasmin levy -mano suave

De Israelische zangeres Yasmin Levy is geen zangeres die zich in een hokje laat stoppen. Op Mano Suave gaat ze op zoek naar haar Joods-Spaanse roots en ze zingt de nummers in de bijna uitgestorven taal Ladino, ook wel het Judeo Spaans genoemd. Deze taal werd door de Spaanse Joden gesproken tot ze in de 15e eeuw verbant werden of zich tot het Katholicisme moesten bekeren.
Genoeg geschiedenis, want het gaat om de muziek. Yasmin Levy weet met Mano Suave een brug te slaan tussen Famenco en Fado en Ladino is dankzij de Spaans-Hebreeuwse herkomst zo herkenbaar in de klankkleur dat het voor de vluchtige luisteraar niet eens op zal vallen dat het geen Spaans of Portugees is.
Yasmin Levy heeft verder niet bespaard op muzikanten. De creme de la creme op het gebied van wereldmuziek heeft ze weten te strikken. Ook hier schuwt ze de historie niet door onder andere het gebruik van een rietfluit. Een eeuwenoud Perzisch instrument dat gelijk ook een sugestie wekt van duizend-en-een-nacht.
Yasmin Levy heeft de stem van een engel en weet met Mano Suave niet alleen een cultureel erfgoed veilig te stellen, maar ze heeft ook een hele mooie én toegankelijke cd gemaakt waarbij ze het beste weet te halen uit meerdere werelden.
The Israeli singer Yasmin Levy is not a singer who is in a box to quit. Mano Suave to go in search of her Jewish-Hispanic roots and sings the songs in the almost extinct Ladino language, also called the Judeo Spanish. This language was spoken by Spanish Jews in the 15th century until they were banished or had converted to Catholicism.
Enough history, because it is the music. Yasmin Levy Mano Suave knows a bridge between Famenco and Fado Ladino and thanks to the Spanish-Hebrew origin as apparent in the tone that the volatile listener will not even notice that it is not Spanish or Portuguese.
Yasmin Levy has also not spared from the musicians. The creme de la creme in the field of world she managed to snare. Again, she warns the history does not include the use of a reed flute. An ancient Persian instrument that even as a sugestie awakens from a thousand and one nights.
Yasmin Levy is the voice of an angel and knows Mano Suave a cultural heritage not only secure, but she also has a beautiful and accessible CD which made them able to get the best from several worlds.

Nothing But The Blues - Part 2 Martin Scorsese Eric Clapton

martin scorsese presents "THE BLUES" a musical journey

The Blues, exclusief  geproduceerd door Martin Scorsese, bestaat uit zeven speelfilms die de essentie van de blues tijdens het verkennen van hoe deze vorm van kunst , de muziek en mensen beïnvloed hebben over de hele wereld.

De serie begint met een reis ,van Afrika naar de Mississippi Delta, waar de muziek groeide uit slaven 'veld gezang, werk liederen en spirituals, vervolgens reist men van de Mississippi naar The Juke Joints, houseparty's en opnamestudio's van Memphis naar  Chicago, en culmineert met een emotionele omhelzing van deze Afro-Amerikaanse creatie door muzikanten en mensen over de hele wereld.

"De blues is tegelijk Amerikaanse en wereldse, 'zei Martin Scorsese, die werken aan het project, begon zes jaar geleden. 'Het is een vorm van vertellen, dat  zo universeel is , dat  heeft mensen buiten onze grenzen geïnspireerd en blijft de  muziek invloed hebben , hier en in het  buitenland. We zijn hoopvol dat de serie 'Year Of The Blues' nieuw publiek over de hele wereld, deze muziek zal  introduceren en ook te inspireren zegt scorsese.....Of ze rock of hip hop wilt, beter inzicht hebben  in de strijdt en de genie die de geboorte gaf aan wat we vandaag naar luisteren.

'Ons doel was nooit om een  definitieve werk te maken van de blues,'heeft  Scorsese toegevoegd. 'Het was vanaf het begin, om zeer persoonlijke reden om  impressionistische films te maken,  gezien door de ogen van de meest creatieve regisseurs ,met een passie voor deze muziek '

De Blues is het hoogtepunt van een grote ambitie voor Scorsese, naar de muziek die hij liefheeft, eer om haar erfenis te bewaren en om nauw samen te werken met getalenteerde speelfilm bestuurders verenigd in hun verlangen om deze kunst te vieren.

Ga achter de schermen voor meer informatie over The Blues, met film samenvattingen, directeur bios en cijferlijsten, videoclips, muzikant bios, en een discografie voor elke film

The Blues, executive produced by Martin Scorsese, consists of seven feature-length films that capture the essence of the blues while exploring how this art form so deeply influenced music and people the world over.
The series begins with the journey from Africa to the Mississippi Delta, where the music grew from slaves' field hollers, work songs and spirituals, then travels up the Mississippi River to the juke joints, house parties and recording studios of Memphis and Chicago, and culminates with the emotional embrace of this African-American creation by musicians and people throughout the world.
'The blues is at once American and worldly,' said Martin Scorsese, who began work on the project six years ago. 'It's a form of storytelling that is so universal that it has inspired people beyond our borders and continues to influence music here and abroad. We're hopeful that the series and 'Year Of The Blues'will introduce new audiences worldwide to this music and also inspire kids, whether they like rock or hip hop, to better understand the struggles and genius that gave birth to what they listen to today.'
'Our goal never was to produce the definitive work on the blues,' Scorsese added. 'It was, from the start, to create highly personal and impressionistic films as seen through the eyes of the most creative directors around with a passion for this music.'
The Blues is the culmination of a great ambition for Scorsese, to honor the music he loves, to preserve its legacy and to work closely with talented feature film directors united in their desire to celebrate this art.
Go behind the scenes for more information on The Blues, with film synopses, director bios and transcripts, video clips, musician bios, and a discography for each film

Atahualpa Yupanqui - Duerme negrito

CAMINO DEL INDIO - ATAHUALPA YUPANQUI

atahualpa yupanqui - lo mejor ....

Yupanqui werd geboren als Héctor Roberto Chavero Haram in Pergamino (provincie Buenos Aires), in de Argentijnse pampa's, op ongeveer 200 kilometer van Buenos Aires. Zijn familie verhuisde naar Tucumán toen hij tien was. Ter ere van twee legendarische Inca-koningen nam hij Atahualpa Yupanqui als artiestennaam, een naam die hijzelf wereldberoemd maakte.
Vroeg in zijn carrière reisde hij rond en in Noordwest-Argentinië en in de altiplano (hoogvlakte in de Andes) waar hij de indiaanse cultuur bestudeerde. Op politiek vlak radicaliseerde hij, en werd lid van de toenmalige communistische partij van Argentinië. In 1931 nam hij deel aan de opstand van de gebroeders Kennedy (Roberto, Mario en Eduardo ) en moest vluchten naar Uruguay. Hij keerde terug in 1934.
In 1935 bezocht Yupanqui voor het eerst Buenos Aires: zijn composities werden populair en hij werd uitgenodigd voor radio-optredens. Kort daarop maakte hij kennis met de pianiste Antonieta Paula Pepin Fitzpatrick (bijnaam "Nenette"), die zijn levensgezellin werd en samen met en voor hem werkte en componeerde onder de artiestennaam "Pablo del Cerro". Samen kregen zij een zoon Roberto.
Wegens zijn lidmaatschap van de communistische partij (tot 1952), werd zijn werk gecensureerd gedurende de regeerperiode van Juan Perón. Hij werd verschillende keren gearresteerd en opgesloten. In 1949 vertrok hij naar Europa, en werd door Édith Piaf uitgenodigd om op te treden in Parijs in juni van hetzelfde jaar. Hij maakte vervolgens een uitgebreide concerttournee in Europa.
In 1952 keerde Yupanqui terug naar Buenos Aires. Hij brak met de communistische partij, waardoor hij meer kansen kreeg voor radio optredens.
De erkenning voor Yupanqui's ethnographisch werk kwam tijdens de 1960s, en nueva canción artiesten zoals Mercedes Sosa en Jorge Cafrune namen zijn composities op en maakten hem populair bij de jonge muzikanten, die hem Don Ata noemden.
Yupanqui woonde afwisselend in Buenos Aires en Cerro Colorado in de provintie Córdoba. In 1963-1964 toerde hij in Colombie, Japan, Marokko, Egypte, Israël, en Italië. In 1967 toerde hij in Spanje en vestigde zich in Parijs. Hij keerde regelmatig terug naar Argentinië, maar deze bezoeken werden zeldzamer nadat de militaire dicatuur van Jorge Videla aan de macht kwam in 1976.
Yupanqui stierf in Nîmes, Frankrijk in 1992 - hij was 84 jaar oud; hij werd begraven op het Cerro Colorado kerkhof

Yupanqui was born as Héctor Roberto Chavero Haram in Pergamino (Buenos Aires province), in the Argentine pampas, about 200 km from Buenos Aires. His family moved to Tucumán when he was ten. In honor of two legendary Incan kings took Atahualpa Yupanqui as artist name, a name he made famous.

Early in his career he traveled around in Northwestern Argentina and in the altiplano (high plateau in the Andes) where he studied Indian culture. On the political front, he radicalized and joined the then Communist Party of Argentina. In 1931 he took part in the uprising of the Kennedy brothers (Roberto, Mario and Eduardo) and had to flee to Uruguay. He returned in 1934.

In 1935, Yupanqui visited Buenos Aires for the first time, his compositions became popular and was invited to radio shows. Shortly after he met the pianist Antonieta Paula Pepin Fitzpatrick (nicknamed "Nenette), who was his partner and together with and worked for him and wrote under the stage name" Pablo del Cerro ". Together they had a son, Roberto.

Because of his membership in the Communist Party (until 1952), his work was censored during the reign of Juan Peron. He was repeatedly arrested and imprisoned. In 1949 he moved to Europe, and Edith Piaf was invited to perform in Paris in June of that year. He then made an extensive concert tour in Europe.

In 1952, Yupanqui returned to Buenos Aires. He broke with the Communist Party, making him more chances, radio appearances.

The recognition of Yupanqui's ethnographical work came during the 1960s, and nueva canción artists like Mercedes Sosa and Jorge Cafrune names are compositions and made him popular with young musicians, who called Ata Thurs.

Yupanqui lived alternately in Buenos Aires and Cerro Colorado in Cordoba province. In 1963-1964 he toured in Colombia, Japan, Morocco, Egypt, Israel, and Italy. In 1967 he toured Spain and settled in Paris. He regularly returned to Argentina, but these visits became rarer after the military dictatorship of Jorge Videla came to power in 1976.

Yupanqui died in Nimes, France in 1992 - he was 84 years old, he was buried in the cemetery Cerro Colorado