carlos do carmo

Carlos do Carmo geboren te Lissabon, is de zoon van Lucilia do Carmo (één van de grootste vrouwelijke Fado zangeressen van de 20ste eeuw) en Alfredo de Almeida (een uitgever die later het hotel wereldje instapte). Sommige zeggen dat Carlos do Carmo opgegroeid is in een artistieke omgeving. Zijn ouderlijk huis, in de oude buurt van Bairro Alto, was een ontmoetingsplaats voor belangrijke personen uit de artistieke scene van Lissabon. In 1963 begon Carlos aan wat later één van de meest succesvolle carriers als Portugees artiest bleek te zijn. Dit was mede dankzij het risico dat hij nam door de competitie aan te gaan in een wereldje waar de vrouwelijke zangeressen aan de top stonden. Maar dat niet alleen, ook durfde hij nieuwe elementen aan Fado toe te voegen, zoals een dubbele bas en orkest elementen. Ook voegde hij teksten van de hedendaagse getalenteerde Portugese schrijvers en dichters toe aan zijn repertoire.

Zijn carrière bestaat uit vele successen. Meerdere albums van Carlos zijn goud en zelfs platina geworden. “Un Homem no País” was de eerste CD uitgebracht door een Portugese artiest.
Je kunt Carlos naam niet scheiden van de meest populaire en ‘echte’ Portugese waarden. Zijn stem is vol van nostalgie en eenzaamheid, maar ook vol van liefde, hoop voor de toekomst of het geluk dat je voelt tijdens de straatfeesten in eer van Santo António.

Carlos do Carmo is geliefd bij is publiek niet alleen omdat hij een zeer getalenteerde zanger is, maar ook omdat hij iemand is die zich bezig houdt met sociale problemen, hij een man is die oprecht geïnteresseerd is muziek uit zijn thuisland maar is zich bewust van de wereld om zich hem.

Carlos do Carmo was born in Lisbon, is the son of Lucilia do Carmo (one of the greatest female fado singers of the 20th century) and Alfredo de Almeida (a publisher). Some say that Carlos do Carmo has grown up in an artistic environment. His ancestral home, in the old neighborhood of Bairro Alto, was an important meeting place for people from the artistic scene in Lisbon. In 1963 Carlos  became at what one of the most successful carriers as a Portuguese artist proved to be. This was partly due to the risk he took by the league to enter into a world where female singers were at the top. Not only that, he even dared Fado new elements to add, like a double bass and orchestral elements. He also added talented Portuguese texts of contemporary writers and poets to his repertoire.
His career consists of many successes. Several albums of Carlos, gold and even platinum. "Un País Homem no" was the first CD released by a Portuguese artist.
You can not separate the name of Carlos's most popular and "real" Portuguese values. His voice is full of nostalgia and loneliness, but also full of love, hope for the future and the happiness you feel during the street parties in honor of Santo António.
Carlos do Carmo is loved by audiences not only because he is a very talented singer, but also because he is someone who deals with social problems, he is a man who is sincerely interested music from his homeland but is aware of the world around him.

Carlos do Carmo 45 Anos de Carreira - Fado de Saudade

amalia rodrigues

Amália da Piedade Rebordão Rodrigues (Lissabon, 23 juli (er is twijfel over exacte datum) 1920) – aldaar, 6 oktober 1999) was een Portugees fado-zangeres. Ze wordt algemeen beschouwd als de belangrijkste en meest invloedrijke fado-zangeres in de geschiedenis.
Amália Rodrigues werd geboren in Lissabon. Vervolgens voldoet ze aan het klassieke verhaal van het arme volksmeisje, het fruitventstertje, dat voor een paar stuivers zingt in de kroegen aan de haven, wordt ontdekt en uitgroeit tot een wereldster. Ze groeide op in bittere armoede. Reeds als jong meisje moest ze werken. Ze verkocht bloemen op straat en deed de was voor mensen uit de chique buurten van de stad. Amalia begon te zingen op straat. In juli 1939 trad ze voor het eerst officieel op. Haar pessimistische aard sluit zeer goed aan bij de melancholie van de fado. Rodrigues wordt wel gezien als de verpersoonlijking van de Portugese volksaard.
In de jaren vijftig begon ze internationaal door te breken. De luisteraars werden vooral gegrepen door de angstaanjagende intensiteit van haar voordracht, zoals ook Edith Piaf en Billie Holiday gevoelens wisten los te maken. In de jaren zestig verrichtte ze haar grootste artistieke daden. Ze begon samen te werken met de beste dichters en componisten van haar land. Amalia wekte ook de oudere Portugese poëzie tot leven, door van vrijwel alle grote dichters, zoals Camões, teksten te zingen.
Amalia stond bekend als de 'koningin van de fado'. Zij was van grote invloed op de bekendheid die fado elders in de wereld kreeg. Al snel werd ze Portugals favoriete exportproduct op cultuurgebied. Ze vierde triomfen in Spanje, Brazilië, de Verenigde Staten en Latijns-Amerika. Een van de bekendste liederen van haar is Uma Casa Portuguesa.
Na 1974, na de Anjerrevolutie, kwam ze onder vuur te liggen wegens vermeende banden met het regime van Salazar. Geleidelijk wist ze deze beschuldigingen achter zich te laten. Ze trad op tot ze in de zeventig was en gedwongen door hartproblemen moest stoppen. Eind jaren tachtig trok ze zich terug.
Ze overleed thuis in haar huis aan de Rua de São Bento in Lissabon. Het huis is nu een museum. Bij haar dood werden drie dagen van nationale rouw afgekondigd. Haar stoffelijke overblijfselen zijn bijgezet in het Panteão Nacional (Nationale Pantheon) te Lissabon

Amália da Piedade Rodrigues, GCSE, GCIH, (July 23, 1920 – October 6, 1999), also known as Amália Rodrigues (Portuguese pronunciation: [ɐˈmaliɐ ʁuˈdɾiɡɨʃ]) was a Portuguese singer and actress. Despite official documents which give her date of birth as July 23, Rodrigues always said her birthday was July 1, 1920.^[1] She was born in Lisbon, in the rua Martim Vaz (Martim Vaz Street), neighborhood of Pena. Her father was a trumpet player and cobbler from Fundão who returned there when Amália was just over a year old, leaving her to live in Lisbon with her maternal grandmother in a deeply Catholic environment until she was 14, when her parents returned to the capital and she moved back in with them.
She was known as the "Rainha do Fado" ("Queen of Fado") and was most influential in popularizing the fado worldwide. In fact, she was one of the most important figures in the genre’s development, and enjoyed a 40-year recording and stage career. Rodrigues' performances and choice of repertoire pushed fado’s boundaries and helped redefine it and reconfigure it for her and subsequent generations. In effect, Rodrigues wrote the rulebook on what fado could be and on how a female fadista — or fado singer — should perform it, to the extent that she remains an unsurpassable model and an unending source of repertoire for all those who came afterwards. Rodrigues enjoyed an extensive international career between the 1950s and the 1970s, although in an era where such efforts were not as easily quantified as today. Other well-known international fado artists such as Madredeus, Dulce Pontes and Mariza have come close, however.

Amália Rodrigues- Lisboa Antiga

uma casa portuguesa amalia rodrigues

Amália Rodrigues - Gaivota (1970)

Amália Rodrigues - Povo Que Lavas No Rio (60's)